Według ustawy „PRAWO WODNE”, właściciel gruntu bez specjalnego zezwolenia (zwanego pozwoleniem wodnoprawnym) ma prawo korzystać z wód wgłębnych (podziemnych), znajdujących się w obrębie jego posesji, jeśli pobór wody nie przekracza 5 m3/dobę, a głębokość odwiertu nie może przekroczyć 30 m.

Jest to tzw. zwykłe korzystanie z wody.

Głębokość studni wierconej rozumiana jest jako głębokość odwiertu, a nie głębokość zalegania zwierciadła wody.

Przed rozpoczęciem wiercenia należy wyznaczyć miejsce zgodnie z przepisami prawa, przy zachowaniu odległości od istniejących oraz projektowanych urządzeń.

Studnia powinna być usytuowana minimum 5 m od granicy działki (chyba że sąsiad wyrazi zgodę na mniejszą odległość), 7,5 m od osi rowu, 15 m od szamba i budynków inwentarskich, płyt gnojowych i miejsc wydzielonych chowu zwierząt, 30 m od drenu rozsączającego ścieki oczyszczone biologicznie i 70 m od nieutwardzonych wybiegów dla zwierząt hodowlanych oraz od drenażu rozsączającego ścieki nieoczyszczone biologicznie.

Oczywiście wszystko jest dobrze jeżeli w miejscu wskazanym przez przepisy i urzędników jest woda, ale gorzej jeśli nie ma wody (warstwy wodonośnej) tylko np. z drugiej strony budynku, a tam nie można zachować 5m od granicy, wtedy należy pamiętać że to samo prawo stanowi: „właściciel ma prawo do czerpania wody z ujęcia znajdującego się w obrębie jego działki”.

Należy również pamiętać o  warunkach zagospodarowania przestrzennego oraz warunków zabudowy działki czyli np. obszary NATURA 2000, strefy ochronne, otuliny parków, tereny uzdrowiskowe, w tych rejonach zastosowanie mają odrębne przepisy i pozwolenia (informacje w starostwach powiatowych), oraz o odległościach studni od granicy działki, rowu melioracyjnego, cieku wodnego, rzeki, wodociągu, gazociągu, kolektora ściekowego, kabla podziemnego, słupa elektrycznego itd., itp.